Neuropatia słuchowa jest zaburzeniem synchronizacji neuronalnej, spowodowanym przez nieprawidłowe funkcjonowanie dalszych odcinków drogi słuchowej. Cechą charakterystyczną tego schorzenia jest brak dysfunkcji komórek słuchowych zewnętrznych. Choroba ta diagnozowana jest zarówno u dzieci, jak i u osób dorosłych.

Neuropatia słuchowa – charakterystyka

Mianem neuropatii słuchowej określa się zespół zaburzeń narządu słuchu, cechujący się nieprawidłową czynnością dalszych odcinków drogi słuchowej, przy prawidłowej funkcji komórek słuchowych zewnętrznych.

Wyróżnia się dwa typy neuropatii słuchowej:

• typ I – cechuje się nieproporcjonalnie złym rozumieniem mowy lub lekkim podwyższeniem progu słyszenia w audiometrii tonalnej,
• typ II – cechuje się znacznym podwyższeniem progu słyszenia i bardzo złym rozumieniem mowy.

Patofizjologia neuropatii słuchowej jest różnorodna, a miejsca uszkodzenia narządu słuchu mogą być różne. Uszkodzenia neuronalne mogą dotyczyć: komórek słuchowych wewnętrznych, włókien nerwu słuchowego, neuronów zwoju spiralnego lub nieprawidłowości na poziomie neurotransmiterów.

Neuropatia słuchowa – diagnostyka

Rozpoznanie neuropatii słuchowej następuje w oparciu o czynniki obiektywne i czynniki subiektywne. Do pierwszej kategorii należą: badanie potencjałów wywołanych z pnia mózgu (ABR), ocena prawidłowości odruchów strzemiączkowych, sprawdzanie otoemisji akustycznej i diagnostyka obrazowa, pozwalającą wykluczyć zmiany patologiczne o charakterze organicznym.

Niemniej istotne dla prawidłowej diagnozy są czynniki subiektywne, do których zalicza się: sprawdzenie rozumienia mowy w hałasie, ocenę progu słyszenia w audiometrii tonalnej i niedosłuch fluktuacyjny.

Sposoby leczenia neuropatii słuchowej

Podłoże przerwania synchronicznej aktywność nerwu słuchowego, występujące w neuropatii słuchowej, nie zostało ostatecznie poznane. Efektem tego jest brak jednej metody leczenia tego schorzenia. Bardzo istotne jest jak najwcześniejsze rozpoznanie, ponieważ zaburzenie wykazuje tendencję do pogłębiania się.

Osoby, u których zdiagnozowano neuropatię słuchową nie mogą wspomagać się aparatami słuchowymi, gdyż nie zapewniają one pożądanej poprawy. Chorym zaleca się intensywny trening słuchu oraz zastosowanie niewielkiego wzmocnienia, mającego na celu minimalizowanie ryzyka uszkodzenia komórek słuchowych zewnętrznych. Bardziej inwazyjnym rozwiązaniem, proponowanym przy braku efektów rehabilitacji, jest wszczepienie implantu ślimakowego. Jeśli neuropatia słuchowa zostanie rozpoznana w wieku dziecięcym, to zaleca się naukę języka migowego i fonogestów, mających wspierać mówienie.

Podsumowanie

Neuropatia słuchowa jest diagnozowana u 10% populacji chorych cierpiących na niedosłuch. Wczesne rozpoznanie umożliwia efektywniejsze postępowanie terapeutyczne.